آدمها همدیگر را پیدا مى کنند
از فاصله هاى خیلى دور
از تهِ نسبت هاى نداشته
انگار جایی نوشته بود که اینها
باید کنار هم باشند
مى شوند همدم ،
مى شوند دوست ،
مى شوند رفیق ،
اص? مى شوند جانِ شیرین . . .
درست مى نشینند روى طاقچه ى دلِ هم
حرف هایشان یک جورِ خوبى دلنشین است ،
دل براى خنده هایشان ضعف مى رود ؛
اص? بودنشان شیرین است !
وقتى هم که نیستند ،
هى همدیگر را مرور مى کنند و مُدام
گوش به زنگِ آمدن هم هستند !
خدا این آدم ها را نگیرد از هم . . .