به دست نامادریم منگنه خوردم
دست از یقه ام بردار زمین
میخواهم تاب بخورم لا به لای مینها
پیامکها اسلحه سبزاند و دود ماشین میخورم
وقتی اسلحه را غلاف کردند،خردل به ریه هایم نمیکشد

این زندگی را نسیه میفروشم
نه!
با چند سکه هم نمیفروشم
کودکی با نارون اتل متل میکند
میلاد با آفتاب قایم باشک و
من با خودکار تاب میخورم
موشها نسل قناری را زده اند
و مترسک سنگلاخها را طی میکند با بالهای سیاه
زنی که اسلحه میگیرد مادر نیست 
بلکه قصه خوابهای کودکانه ام شده
چرتکه نزن کامپیوتر حسابت را میرسد
کاغذ را خاک میگیرند
اما همراه رقمهای نجومی به پرواز در می اید
معادلات بلد نیستم تنها این هجویات را میگویم
شعر را از نو بساز شاید در لحظات بارانی داروگ بخواند