کافه همیشگی میروم مینشینم پای همان میز اما نه همان میز، میز رو به روی آن هر بار صدای خنده هایت ، صدای حرفهایت چقدر سخت میگذرد آن هنگام که دست در دست او از کنارم رد می شوی صدای دوستت دارمی که به او میگویی قلبم را به درد میاورد هر شب به ستاره ها نگاه میکنم و به این میاندیشم تو چه میکنی ، حالت چطور هست ، با او چگونه میگذرد