روزگار این روزها
غریب شده
ادمها در ظاهر هم را میفهمند
اما در باطن هنوز
هم نمیفهمند
روزگار خندهایمان را ربوده
ولی هنوز هم برای
زندگی میجنگیم
هنوز زندگی را میتوان جریان داد
هنوز پشت تمام
اشکهای کودکان سر چهارراهها
رد پدر خوانده را میشود دید
میان تمام گلها ابستن شدنشان در
درد را میشود لمس کرد
میان تمام روزگار عشق
محکوم میشود
به نیستی
نه
به سکوت محض
اخر در این روزگار
کسی خوب عشق را نمیفهمد
ادمهای این روزگار
به دنبال کنسروهای اماده و شیرین هستند
کسی معنای محبت را
از قلب و نگاه نمیفهمد
بلکه همه به این میاندیشند که
پشت تمام این محبتها و عاطفه
دلیلیست
بی رحمانه
روزگار بام ن غریب نیست
تنها
فرق من این هست
شاعری هستم
که کسی او را نمیفهمد
عشق را میستایم
پشت تمام درهای بسته
باز هم مینشینم
شاید هنوز امید نمرده باشد