کنار پنجره ارام مینشینم
کمی کتاب را میگذارم تا
در لحظات تنهایی که
کسی حتی سراغم را نمیگیرد
انان بشوند
مرهم دلم
با تمام کتابها و لغات کتابها گاهی سخن میگویم
نیمدانی گاهی که کنار پنجره خیس باران مینشینم
تنها نه نمیتوانم هیچ کتابی بخوانم و نه میتوانم
چاییم را بنوشم
تنها به باران و پنجره خیسم مینگرم و به ارام چشم بر هم میگذارم
اخر یادت مرا دوباره در هم میکوبد و
دیگر توانی برای خواندن لغات و زدن نقاب همیشگی
را از من میرباید
گاهی از این باران بی ملاحظه که نمیفهمد
حالم را درد میگیرد ولی باران گناهی ندارد
تنها...