هر روز ساعت را مینگرم
هر شب تا صبح
هر صبح تا شب
ولی نمیدانم چرا هرگاه
ساعت مرا میبیند متوقف میشود
و عقربه هایش حرکت نمیکند
همان ساعت همیشگی متوقف شده
بعد از سالها
هنوز هم همان ساعتی هست که
در کنار هم بودیم و هیچکس
نمیتوانست ما را ببیند
همین شاید چشمشان شور بود که
حال تو رفته ای و من مانده ام
با ساعتی که
همیشه راس همان ساعت متوقف هست و مرا
با خاطرات که حال همشان حسرت شده
تنها میگذارند
دردش انقدر عظیم هست که
کمرم را خم کرده تنها
لبخند میزنم تا کسی نداند چه بر دلم میگذرد
تا کسی نفهمد پشت این چشمان بی احساسم
روزی چند بار پر از اشک میشود وبا حرص فرویشان میدهم نا نچکند اشکهایم بر زمین
اما هرگز موفق نمیشوم
نمیدانم کجایی اما
هر کجا هست
میدانی
ساعت من همان ساعت همیشگی متوقف شده
همان ساعت دلم باز هوای بودنت را میکند
اما هزار بار باید به دلم بگویم
تو سالهاست که رفته ای